برای خنده ات

خنده تو!
نان را از من بگیر،اگر می خواهی،
هوا را از من بگیر، اما
خنده ات را نه.

گل سرخ را از من بگیر
سوسنی را که می کاری،
آبی را که به ناگاه
در شادی تو سر ریز می کند،
موجی ناگهانی از نقره را
که در تو می زاید.

عشق من،خنده تو
در تاریک ترین لحظه ها می شکفد
و اگر دیدی،به ناگاه
خون من بر سنگفرش خیابان جاریست،
بخند،زیرا خنده تو
برای دستان من
شمشیری است آخته.

خنده تو در پاییز
در کناره دریا
موج کف آلوده اش را
باید برفرازد،
ودر بهاران،عشق من،
خنده ات را می خواهم
چون گلی که در انتظارش بودم،
گل آبی،گل سرخِ
کشورم که مرا می خواند.

بخند بر شب
بر روز،بر ماه،
بخند بر پیچاپیچِ
خیابان های جزیره،برمن
که دوستت دارم،
اما آنگاه که چشم می گشایم و می بندم،
آنگاه که پاهایم می روند وباز می گردند،
نان را،هوا را،
روشنی را ، بهار را،
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز
تا چشم از دنیا نبندم.