تقدیم به دیکتاتوران زمان

وقتی تو می گویی وطن من خاک بر سر می کنم

گویی شکست شیر را از موش باور می کنم

وقتی تو می گویی وطن بر خویش میلرزد قلم

من نیز رقص مرگ را با او به دفتر می کنم

وقتی تو می گویی وطن یکباره خشکم می زند

وان دیده ی مبهوت را با خون دل تر می کنم

بی کوروش بی تهمتن با ما چه گویی از وطن

با تخت جمشید کهن من عمر را سر می کنم

وقتی تو می گویی وطن بوی فلسطین میدهی

من کی نژاد عشق با تازی برابر می کنم

وقتی تو می گویی وطن شهنامه پرپر می شود

من گریه بر فردوسی آن پیر دلاور می کنم

ایران تو یعنی لباس تیره عباسیان

من رخت روشن بر تن گلگون کشور می کنم

تاریخ ایران تورا شمشیر تازی می ستود

من با عدالت خواهی ام یادی ز حیدر می کنم

وقتی تو می گویی وطن یعنی دیار یار و غم

من کی گل امید را نشکفته پرپر می کنم

مصطفی بادکوبه ای